بیومارکر پیش بینی CAD و مرگ در افراد دیابتی

محققین در لیسبون دو بیومارکر را که نشانه ی بروز بیماریهای قلبی-عروقی و مرگ در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 می باشند ، معرفی کردند.

آنتی اکسیدان پراکسی ردوکسین (prx4 یا peroxiredoxin-4 ) و پروتئین التهابی resistin به میزان قابل توجهی در بیماران دیابتی مبتلا به مشکلات قلبی و عروقی و کسانی که به دلیل ابتلا به عوارض قلبی عروقی جان خود را از دست داده اند، افزایش می یابد.

به گفته ی دکترGerritis از مرکز پزشکی دانشگاه گرونینگن در هلند: هایپرگلایسمی موجب ایجاد استرس اکسیدایتو و آسیب های اندوتلیال شده و سبب بروز عوارض میکرووسکولار و ماکروسکولار در بیماران دیابتی می گردد.آنتی اکسیدان prx4 مانند سایر آنتی اکسیدانها با استرس اکسیداتیو مقابله می کند و میزان این ماده در خون نشانگر جدیدی برای استرس اکسیدایتو محسوب می شود.

آنتی اکسیدان prx4 تنها آنتی اکسیدان ترشحی از میان 6 ایزوفرم دیگر است و قبلاً ارتباط آن با عفونت ها، دیابت نوع 1 و آمفارکتوس قلبی و همچنین سایر نشانگرهای التهابی مانند پروتئئین واکنشی –C و اینترلوکین -6 مشخص شده بود.

دکتر Gerritis و همکارانش در این تحقیق از اطلاعات مطالعه ی ZODiAC-28 که درآن 1067 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 شرکت داشتند، استفاده نمودند. این مطالعه در دو گروه صورت گرفت که زمان شروع یکی در سال 1998 و دیگری در سال 2001 بود.

مقدار prx4 در شروع آزمایش در نمونه های سرمی اندازه گیری گردید و به طور متوسط برابر با 86/0 یونیت در لیتر گزارش گردید.

دکتر گریتیس و همکارانش دریافتند که مقدار prx4 در بیماران مبتلا به عوارض قلبی- عروقی و کسانی که جان خود را از دست داده بودند، افزایش نشان می دهد (بعد از حذف تمام عوامل تأثیر گذار مانند سن، جنس، BMI ، کراتینین سرم، کشیدن سیگار، مدت زمان ابتلا به دیابت ، فشار خون سیستولیک ، نسبت کلسترول HDL و سابقه ی ابتلا به عوارض و آلبومینوری).

در افراد دیابتی که مقدار prx4 آنها افزایش یافته است خطر مرگ به همه ی دلایل 80 درصد افزایش می یابد در حالی که درگروه کنترل این خطر51 درصد افزایش نشان می دهد.

این نتایج در مورد مرگ به دلیل قلبی عروقی نیز مشابه بود، یعنی افزایش prx4 (از 46/1 به 30/2( سبب افزایش خطر مرگ و میر به میزان 83 درصد و در گروه کنترل خطر مرگ و میر بعد از حذف سایر عوامل مخدوش کننده (prx4 از 13/1 به 04/2 افزایش یافته ) به میزان 52 درصد افزایش می یابد.

دکتر Grettis می گوید : اگر چه آنتی اکسیدانها عوامل محافظتی در برابر استرس اکسیدایتو هستند، اما تعداد آنها نشانگر میزان مرگ و میر در این مطالعه بود. البته هنوز مکانیزم اصلی آن کشف نشده است اما می توانیم حدس بزنیم که prx4 در شرایط استرس اکسیدایتو غیر قابل کنترل می شود و مقدارش افزایش می یابد.

 درمطالعه ی دوم پرفسور Menzaghi از ایتالیا وهمکارانش دریافتند که مقدار resistin در حوادث قلبی- عروقی ومرگ بیماران دیابت نوع 2 افزایش می یابد.

رزیستین سرمی، یک پروتئین پیش التهابی غنی از سیستئین است که توسط ماکروفاژها ترشح می شود. این پروتئین در افرادی که در معرض خطر بالای حوادث قلبی-عروقی هستند، افزایش می یابد . در چند تحقیق نشان داده شد که مقدار این پروتئین به خصوص در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 افزایش می یابد.

دکتر Menzaghi و همکارانش از داده های4 مطالعه در بررسی های خود استفاده نمودند( دو مطالعه ی کنترلی و دو کارآزمایی آینده نگر). داده های مطالعات کنترلی از 798 بیمار شرکت کننده در مطالعه قلب Gargano و 1050 بیمار مطالعه ی قلب Joslin بدست آمد.

داده های مطالعات آینده نگر از 350 بیمار شرکت کننده در مطالعه ی آینده نگر قلب Gargano و 1028 بیمار شرکت کننده در مطالعه ی مرگ و میر Gargano مورد بررسی قرار گرفت.

محققین با بررسی داده های بدست آمده از مطالعات کنترلی دریافتند که رزیستین سرمی در بیمارانی که به بیماری عروق کرونر مبتلابودند بیشتر از بیمارانی است که به این بیماری مبتلا نبودند و این مقدار همچنان بعد از کنترل نمایه ی توده بدنی، مدت زمان ابتلا به دیابت و بررسی درمانهای پایه ، بالا می باشد.

در مطالعات آینده نگر ، در افرادی که مقدار رزیستین سرمی بالا است، خطر حوادث قلبی عروقی و مرگ به دلیل تمام علل بیشتر از کسانی است که رزیستین سرمی آنها پایین تر است (بعد ا زمقایسه با کنترل).

محققین همچنین دریافتند که در بیماران مربوط به آینده نگر که مقدار رزیستین آنها بیش از میانگین است حوادث قلبی عروقی حاد و مرگ و میر بیشتر است.

دکتر Menzaghi می گوید: resistin یک عامل پیش بینی کننده ی مستقل از رویدادهای قلبی عروقی حاد وهمه ی انواع مرگر و میر است ومی تواند برای پیش بینی بیماریهای قلبی-عروقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 به عنوان یک بیومارکر استفاده شود.

Tarnow یکی دیگر از محققین می افزاید: سایر مارکرهای التهابی در این تحقیقات بررسی نشده است و کنترل این فاکتورها در آینده بسیار مهم است زیرا ما در آینده با تعداد فزاینده ای از مارکرها روبرو هستیم که باید به اندازه گیری مقادیر آنها بپردازیم.

منبع :medpagetoday.com